SANAL ORTAMDA GERÇEK Dostluklar..

Ünlü komedyen Charlie Chaplin bir röportajında şöyle der;

Küçük bir çocukken babamla bir sirk şovunu izlemeye gittik. Bilet sırasında uzun bir kuyruk vardı ve önümüzde anne-baba ve 6 çocuktan oluşan bir aile vardı.

Fakirlik hallerinden belliydi, elbiseleri eski ama temizdi. Çocuklar sirkten bahsederken çok mutlu görünüyordu.

Onların sırası gelince, babaları gişeye geçti ve bilet fiyatını sordu. Gişe çalışanı ona bilet fiyatını söyleyince adam kekelemeye başladı ve dönüp karısının kulağına birşeyler fısıldadı.
Mahcubiyet yüzünden kolayca okunuyordu.

Birden babam cebinden 20 Dolar çıkardı ve yere attı. Sonra da eğilip yerden aldı ve adamın omzuna dokunarak şöyle dedi;
“Paranız düştü beyefendi..”
Adam babama baktı ve gözleri dolarak “Teşekkür ederim efendim” dedi.

Onlar içeri girdikten sonra babam beni elimden çekti ve kuyruktan çıktı. Çünkü babamın adama verdiği 20 Dolardan başka parası yoktu.

O günden beri babamla gurur duyuyorum ve o 2 dakika benim hayatımda izlediğim en güzel şovdu. O gün izleyemediğim sirk şovundan eminim daha güzeldi.”
Bazen aynı dili konuşmak yetmez ,
Bir de aynı yerden anlamak gerekir.
Belki de ihtiyacımız olan tek şey,
değer verince değişmeyen insanlardır.
Öyle bir giriyoruz ki birbirimizin hayatına,
hiç farkına varmadan anlamadan bir anda onun hayatında oluveriyoruz.
Yazarak, izleyerek, tuşlara dokunarak, yüreğimizde hissederek konuk oluyoruz birbirimizin hayatına…
Yazdıklarımızda, okuduklarımızda, paylaşımlarımız da, mesajlarımızda,
yakın gördüklerimizi bir daha kaybetmemek adına özelimize alıyoruz,
Bir süreklilik getiriyor sonra bu…
Her gün her yazısını, her paylaşımını, her mesajını merakla bekliyoruz o kişinin
Bu gün ne yapmış?
morali bozuktu bir ara
düzeldi mı acaba?
Hastaydı iyileşti mi?
Sevgilisiyle sorunları vardı düzeldi mi?
Annesiyle tartışmıştı ne oldu acaba?
Ve derken derken hayatımıza almış oluyoruz o kişileri, Yakın takibinde oluyoruz..
Ne yaptı ne etti ?
Bazen yazdıklarını da yeterli bulmuyoruz daha derine inip sorunlarına ortak olmak istiyoruz.
Öylesine yakın hissediyoruz ki kendimize…
Yazdıklarının haricinde anlamlar da yüklüyoruz yazdıkları mesajlara
Bu kız üzgün bak !
kapatmaya çalışmış ama
kapatmayı beceremediği bir mutsuzluk var yazdıklarında
Ve bir şeyi anlıyoruz..
Bazı insanlar aynı biz…
O kadar bize yakın, o kadar can, o kadar candan ki; Özümüz kadar yakın buluyoruz onu..
Seviyoruz..
Üzüntülü satırlarında hüznünü,
Satırlardan taşan sevinçlerinde mutluluğunu paylaşıyoruz…
Çok uzaklarda yüzünü göremediğimiz ama canımız kabul ettiğimiz dostumuz oluyor
sevgiyle yaklaştığımız..
kaybolmasını istemediğimiz canımızdan can oluyor..
“…dostluk da bir kaderdir,
ama güzel bir kader…”
Yazan. Hasan Sağlam

Paylaş

Paylaş