Trabzonspor yolunda can vermişlerdi ‘Bayramımız olmadı, inşallah Trabzonspor şampiyon olur bayram yaparız’

1991-92 yılında Samsun’a deplasmana giden 6 akraba Samsun Dikbıyık’ta kaza yapmış ve aynı aileden 6 kişi hayatını kaybetmişti.

1991-92 yılında Trabzonspor’un Fenerbahçe’yi mağlup ettiği maçın sonunda olaylar çıkmış ve Trabzonspor dönemin federasyonu tarafından 2 maç seyircisiz oynama cezası almıştı.

İlk maçını Ankara’da oynayan Trabzonspor’un Beşiktaş maçı Samsun 19 Mayıs Stadyumu’na alınmıştı. Trabzon’dan onbinlerce taraftar kupa maçını izlemek için Trabzon’dan Samsun’a gitmek için günlerce hazırlık yapmıştı. Ancak, Nisan aynının 14’ünü 15’ine bağlayan o gece Trabzonspor tarihinin en acı olaylarından birisi yaşandı.

Trabzon’un Çarşıbaşı İlçesi’nden Samsun’a gitmek isteyen aynı aileden Neşat Akyazı, Kürşat Akyazı, Yusuf Sevgi, Hasan Sevgi, İsmail Akyazı ve Ziya Kara isimli bordo-mavili 6 taraftar, elim bir trafik kazası sonucu hayatlarını kaybetmiş ve şehir yasa bürünmüştü. 

Gece saatlerinde yaşanan kazayı gören duyan binlerce Trabzonsporlu taraftarlar Dikbıyık’a akın ederken ailenin acısına ortak olmaya çalıştı. Trabzonspor her ne kadar yarı final maçını kazansa da hafta boyu Trabzon’u derin bir sessizlik ve acı bekliyordu.

Çarşıbaşı’nda mahşeri kalabalığın son yolculuğuna uğurladığı 6 taraftarın aileleri 61saat’in konuğu oldu.

Yaşanan kaza sonrası acıların en büyüğünü yaşayan, eşini, oğlunu, kardeşini ve akrabalarını trafik kazasında kaybeden emekli öğretmen Niğmet Akyazı ise Trabzonspor maçlarını takip ettiğini söylerken Trabzonspor Kulübü’nden de beklentileri olduğunu söyledi.

NİĞMET AKYAZI: KİMSE BANA CEVAP VERMEDİ

Niğmet Akyazı eşiyle son konuşmasını anlatırken gözyaşlarına da hakim olamadı. Kürşat Akyazı’nın annesi ve Neşat Akyazı’nın eşi Nimet Akyazı, ”O zamanki maç cezalı olduğu için Çarşıbaşı’nda hazırlık yapıldı. Babamın köyünde çalışıyordum. Oradan hazırlandılar, eşim ve oğlum… 21.00’da yola çıktılar, gece 02.00’de Çarşamba Dikbıyık’ta kaza olduğu bilgisi geldi. Benim hiç haberim yoktu. Sabahtan Kovanlı Köyü halkı geldi beni aldı. Bana sordular ‘Bilgim yok’ dedim. Merkeze yaklaştık. Öğretmen arkadaşım geliyor, sevindim. ‘Arkadaşım okula geliyor’ dedim. Meğerse beni almaya geliyormuş. Geriye dönünce anladık ama yakıştıramıyorsun. Çarşıbaşı’na indim hiç kimse yok zaten, sorduğum kişler gözler yaşlı, cevap veremiyorlar. Yine de yakıştıramıyorum. Evde kayınpederim rahatsız, kayınvalidem yaşlı insanlar onlara ifade etmek zordu. Saat 09.00’da akrabamız geldi ve ona ne olduğunu sorduk. Dedi ki ‘Niğmet, Neşat, Kürşat, Yusuf, Hasan İsmail, Ziya kazada hep öldü dediler.’ O anda olayı öğrendik biz sığmıyoruz hiçbir yere, gittik götürdüler beni. Görele’ye kadar gittik. Otobüsü gördük onlar biliyorlar, döndük geldik.

KARDEŞİM, OĞLUM VE EŞİM….

Önce kardeşimi indirdik, daha sonra rahmetli annem geri çevirdi beni seninkiler otobüste nereye geliyorsun diye. Herkes ne derse onu yapıyorum o anda. Çarşıbaşı merkeze girdik ama insanlardan adım atacak yer yok. 5 tabutu görünce Çarşıbaşı inledi. Herkes tabutunu aldı, gidecek yer yok. Döndük 2 tabut arasında kaldım. Bir tarafta oğlum, eşim kardeşiminkine zaten katılamadım. Gittim gördüm. Yanımda kimsem yok, babamın gözleri yaşlı hala gözümün önünde…

GÖZYAŞLARIM GOL OLSUN RAKİPLER GOLE BOĞULSUN….

”Eşim o gün kayınpederim rahatsız sürekli ilgileniyordu. Doktora götürmüştü geldi, benim ikizler küçük okul var. O yine kendi maç hazırlığını yaptı, seyirci toplamaya çalışıyordu Samsun’a gitmek için… Akşam oldu yedik hep beraber kalktı. “Bir gün daha izin ver bana” dedi. 30 yıl oldu, o bir gün…. Boynumu büktüm o anda isteğim dışında oldu, kafamı kaldırdı dik dur dedi. Kapıdan çıktı gittiler, Çarşıbaşı’nda toplanmış kardeşim akrabalarım hep beraber hazırlanmışlar arabaya sığmamışlar. Oğlumu da arabanın arkasına bagaja koymuşlar.. Oğlumla çıktı gidiş o gidiş. İnşallah Trabzonspor şampiyon olur. Maçlara göz ucuyla bakıyorum, içim sızlaya sızlaya bakıyorum. Şampiyon olmasını isterim, inşallah olacak da. Gözyaşlarım gol olsun rakipler gole boğulsun dedim. Acı içerisinde bunu söyledim. ”

Vefat edenlerin bugünleri görmesini ister miydiniz sorusunu da yanıtlayan Akyazı “İstemez olur muydum. Oğlum şu an 41 yaşında olacaktı. O zaman 11 yaşındaydı. Sığmazdı hiçbir tarafa… “

İSİMLERİNİN YAŞATILMASINI İSTERİM

Trabzonspor Kulübü’nden sevda uğruna hayatının kaybedenlerin isimlerinin yaşatılması gerektiğini söyleyen Akyazı “Kupayla beraber buraya gelip Trabzonspor taraftarlarının ziyaret etmesini hep birlikte o mutluluğunu yaşamayı istiyorum. 30 yıl acının birikintisi var yine de isterim. Yıllar önce Fenerbahçe maçına gitmiştim darmadağın olmuş geri dönmüştük. O stadyumda bir yerin olmasını isimlerinin görünmesini oralarda yaşamalarını isterim.

Hep birlikte o sevinci yaşamak isteriz, cocuklarım Trabzonspor hastası her maça giderler, o duyguyu yaşıyorlar. Benim için onların mutluluğu her şeyim….Şampiyonluk sevincini inşallah hep beraber yaşarız, Çarşıbaşı halkına çok teşekkür ediyorum, beni hiçbir zaman yalnız bırakmadılar. Bütün halk,  anda herkes çok duyarlıydı.

ALPETKİN AKYAZI: KAZADAN SONRA DAHA DA BAĞLANDIK TRABZONSPOR’A….

Kazada babanı, ağabeyini ve akrabalarını kaybeden Alptekin Akyazı: Bizim Trabzonspor sevdamız çok renkli yaşamadı, 7 yaşındayken babam, abim dayım ve 3 akrabamızın vefat ettiği bu kazayla birlikte biraz Trabzonsporla gözlerimizi açtık diyebilirim. O sabahı Kovanlı Köyü’nden bizi aldıklarını hayal meyal hatırlıyorum. Sabah karanlığıyla beraber bir minibüsün içinde Çarşıbaşı’na inişimizi hatırlıyorum. TRT Haber’de isimlerinin okunduğu aklımda kaldı. Amcamın evinde okunmuştu. Trabzonspor’a olan sevdamız daha sonra ilkokulda öğretmenim Fatma Sevgi’nin gazetelerin arka sayfasında Trabzonspor haberleriyle güne başlardık ilkokulda. Yeşerme biraz orada başladı. Bu elim olaydan dolayı ters tepen bir şey olmadı daha da bağlandık Trabzonspor’a… Üniversitelerde organizasyonlarımızı yaptık, Urfa’ya bile gittik. İnşallah Nisan ayında matematiksel olarak bu şampiyonluğu garantileyeceğiz. Nisan ayı bizim için önemli bir ay. Aynı zamanda 17 Nisan 1997 yılında yine Kocaelispor maçına giderken 5 taraftarımız daha vefat etmişti. Nisan ayı bizim için daha önemli anlamlı olacaktır diye düşünüyorum. Bu sene şampiyonluğumuz taraftarlarımıza inşallah adayacağız. Mezarlarına gelerek onları anacağız. Onlarla birlikte, burada gerekirse ağlayacağız gerekirse sevineceğiz.

BARBAROS SEVGİ: YIĞILIP KALMIŞTIM, SADECE İSİMLERİ YAZILSIN… 

Barbaros Sevgi: O zaman 19 yaşındaydım, Kurban Bayramı dönüşüydü. Buradaydım, o Pazar zaten Neşat enişte ile beraberdik. Yusuf zaten çocukluğumu yaşadığım amcamın oğluydu, ben o Pazar İstanbul’a döndüm. Salı’yı Çarşamba’ya bağlayan gece saat 02.30’da kaza olmuş sabaha karşı okul müdürümüz vardı o geldi, sabah kapıyı çaldı, çalar çalmaz içimde bir parça koptu bir şeyler olduğunu anladım. İçeriye geçti bir halamın oğluyla beraber kalıyorduk. Onlar konuşuyorlar benden bir şey saklıyorlar biliyorum sonra yanıma geldiler dediler ki, Yusuf’u kaybettik. Sonra aşağıya indim kulübeye evi aradım, telefon kulübesinde kız kardeşim çıktı. O da sonra Trafik kazasında rahmetli oldu. Ağabeyi Yusuf’u Neşat ağabeyi hepsini kaybettik. Telefon kulübesine yığılmışım zaten. Otobüse bindik, o yolculuk hiç bitmedi. Dikbıyık’tan her geçtiğimizde gözlerimiz dolar içimiz paramparça olur. Cenazeye katıldık, kalabalıktı, Çarşıbaşı için büyük bir yıkımdı. Bizim için çok büyük bir acı oldu ama Trabzonspor’a bağlığımız daha da pekişti diyebilirim.

Kulüp zaman zaman ziyaretimize geldiler mezarları ziyaret ettiler, hepsine teşekkür ediyoruz. Şu beklentim var, Trabzonspor uğruna hayatını veren 23’e yakın vatandaşımız var. İntahar edenler, kalp krizi geçirenler oldu, hepsi için stadyumda bizim imkanımız var geliyoruz zaten kombinemiz var. Yine de bir isimlerinin ayrılacağı bir koltuk istiyoruz. Sadece isimlerinin yaşamasını istiyoruz. Tek amaçları vardı, Trabzonspor sevgisiydi. Onun peşine vefat ettiler. Bizim ve diğer vefat eden kardeşlerimiz içinde… Şampiyon olacağımız buna inancımız var futbolda da adalet istiyoruz. O sezon haksız yere ceza almıştık, Fenerbahçe maçında sahaya giren taraftarımıza çelme atılmıştı. Galiptik, o olaylar o şekilde başlamıştı. Tek isteğimiz adalet, şampiyon olduğumuzda da vefat eden kardeşlerimiz için de kutlayacağız.

AHMET SEVGİ: ŞEHİTLERİMİZE ARMAĞAN EDECEĞİZ

Neşat Akyazı’nın kardeşi Ahmet Sevgi:  Duygularımı anlatamıyorum. O kazada ablam Niğmet’in hem kocası hem oğlu hem kardeşi benim de kardeşim. O gün zaten bizim için üzerimize sanki kara bulut çökmüştü. Çarşıbaşı’nda her şey bizim için yıkılmıştı. Bugünlere geldik inşallah bu yıl şampiyonluğu kutlayacağız. O şampiyonluğu ölen şehitlerimize armağan edeceğiz. İnşallah bundan sonra da Trabzonspor’da peş peşe şampiyonluklar gelir.

YUSUF SEVGİ: ŞAMPİYONLUK SEVİNCİNİ ÖYLE BİR YAŞAYACAĞIM Kİ, GÖREMEYENLERİN MEZARLARINDA ÇİÇEK AÇACAK

Kazada hayatını kaybeden Yusuf Sevgi’nin isminin verildiği  yeğeni Yusuf Sevgi: Trabzonspor uğrunda vefat eden amcamın ismi verildi bana ismimi çok seviyorum. Kendilerini tanımasam görmemsem bile içlerindeki Trabzonsporluluk ruhunu biliyorum ve yaşatmaya devam ediyorum. Şampiyon olduğumuzda sevincimizi mezarlara gelip kutlayacak olanlardanız. O gün sevinci öyle bir yaşayacağım ki, şampiyonluğu görmek isteyipte göremeyenlerin mezarında çiçek açacak.

MEHMET SEVVGİ: BİNLERCE TARAFTARIMIZ BİZİMLE AĞLADI, BAĞIRDI UNUTAMIYORUM

Yusuf Sevgi’nin kardeşi aynı zamanda Çarşıbaşı  Şehit Aileleri Derneği Başkanı Mehmet Sevgi “Uzun yıllar oldu, Nisan ayının 1992 yılının Nisan aynı 14-15’e bağlayan akşamı bizim taraftarlarımız binlerce taraftar Samsun’a kupa maçına gitti. Bize 2 maç ceza verilmişti. Bir tanesi yanılmıyorsam Ankara’da oynandı bir tanesi de Samsun’a alınmıştı. Maça giderken 6 taraftarımız ve kardeşim eniştem 11 yaşındaki yeğenim ve 3 tane akrabamız 6 kişi Çarşamba’da Dikbüyük mevkiinde sabaha karşı kamyonla çarpışarak hayatlarını kaybettiler. Biz tabi acı haberi alınca buradan Samsun’a gittik. Sabaha karşı olay yerine gittik, orada eniştem kalmıştı araçtan çoğunu çıkarmıştılar. Daha sonra hastaneye gittik, kaza yerine gittik, seyirciler yeni yeni Trabzon’dan gelenler oradan geçiyordu. Biz bağırıp çağırıcan bir anda yolun kapandığını gördüm. Binlerce taraftar orada indi, bizimle beraber ağladılar, bize sarıldılar. Hiç tanımadığımız insanlar bize sarıldılar, bize sahip çıktılar. Ama yol kapandı, hatta Polis geldi, yolu açmak için, ben o seyircilerin bizimle ağlamalarını bizimle beraber bağırmalarını hiç unutmuyorum. Trabzonspor seyircisine minnettarım. Böyle bir seyirci gerçekten yok. Hepsini tek tek alnından öpüyorum. Karda kışta takımlarını hiçbir zaman yalnız bırakmadılar. Her zaman destek verdiler ve beklediğimiz an geldi.

KUPA MEMET DALMAN’A GÖTÜRÜLMELİ

Ölen taraftarlarımız var. Kalp krizinden ölen taraftarlarımız var, Görele’de intihar eden Mehmet Dalman var. Göremediler aama Bordo-Mavi bulutlar arasında bizi izleyecekler. Yönetimden de beklentilerimiz var. Daha önce kulübü aradım, beklentilerimi not aldılar. Bir maçta ölenlerin adları okunup seyircinin burada bağırılmasını istiyorum. Havalar düzeldiği zaman Forum AVM’nin oradaki anıtın orada bir anma etkinliği düzelebilir. Kupanın da bu ölenlere armağan edilmesini istiyoruz. Mesela bir gün belirlenip Trabzon’da o kupa Mehmet Dalman için Görele’ye getirilebilir. Her mezara uğramayabilir ama belli yerlere olabilir. Silah olayı bizde maalesef yaygın o akşam lütfen bizden kimse ölmesin, can vermek istemiyoruz

Kaynak ( 61saat )

Paylaş

Paylaş