Çocukluğum…Anıları özlüyoruz.

Çocukluğum…
Gökyüzünde yavaş yavaş yükselip gözden kaybolan pembe bir balon gibi.
Hani, bir bayram günü elinizden
kaçırırsınız ya…
Ardından bakakalırsınız…

Sesler… Renkler… Kokular…
Belleğime sımsıkı tutunmuş tanıdık yüzler.
Şarkıdaki gibi
“Her anını eksiksiz, dün gibi hatırlarım” uçup giden o yılların…

Çok özlüyorum…
Pazen pijamalarımızı giyip,
sobanın üzerine kestane dizdiğimiz kış gecelerini özlüyorum…
Bozacının gece karanlığında uzaklaşan sesini,
bekçinin tiz düdüğünü, rüzgarın uğultusunu…
Çocukken nefret ettiğim,
sabun kokulu ıslak Pazar günlerini özlüyorum…
Babamın maç dinlediği transistörlü radyonun cızırtısını da…
Kağıt bebeklerimi, özenle biriktirdiğim çikolata yaldızlarını özlüyorum…
‘Çocuk saati’ dinlediğimiz kocaman radyomuzu özlüyorum…
‘Makarna yünü’nden örülmüş kazaklarımı,
karpuz kollu basma elbiselerimi, bayramlık rugan pabuçlarımı…
‘Kenar süsü’ ile bezediğim okul defterlerimi özlüyorum,
kara önlüğümü, beyaz dantel yakamı…
Hatta o ilaç kokulu ‘aşı günleri’ni bile…
‘Bir maniniz yoksa, akşam annemler size gelecek’ diye kapıya gelen komşu kızını özlüyorum,
gündüzleri beraber seksek oynadığımız…

Çocukluğumun yazlarını özlüyorum.
Çocukluğumun kışlarını özlüyorum.
Çocukluğumun baharlarını özlüyorum.
Annemin sesini, babamın yüzünü…
Göz pınarlarımdan usulca süzülen, anıları özlüyorum. . .
Yazan. Hasan Sağlam

Paylaş

Paylaş