ANNE…….

Anne…

Hayat ilerledikçe, annemin ne kadar olağanüstü bir insan olduğunu daha iyi anlıyorum…
Ancak ne yazık ki; bunları kendisine söyleyemiyorum…
Bir evlat kendisine hayat veren annesine nasıl teşekkür edebilir?…
Bir çocuğu büyütürken gösterdiği sevgiye, sabra ve onca çabaya?…
Bebekken arkasından koştuğu, asabi bir ergeni anladığı, her şeyi bildiğine inanan üniversite öğrencisini hoş gördüğü için şükranlarını nasıl dile getirebilir?…
Nasıl minnet duyabilir?…
Anne olmuş bir evlat hâlâ kendisine annelik yapan bir insana nasıl teşekkür edebilir?…
Her zaman nasihat vermeye hazır olduğu hâlde, istendiğinde, ya da gerektiğinde sessiz kalmayı başardığı için…
Binlerce kez söyleyebileceği durumlarla karşılaşmasına karşın,
“Ben sana dememiş miydim” demediği için…
Sevgi dolu, düşünceli, sabırlı ve bağışlamayı bilen kendisi olduğu için, nasıl teşekkür edebilir?…
Yazık ki; annemin bana örnek olmasına, şükretmekten başka bir şey gelmiyor elimden…

Her şeyi zaman varken yapmak gerek;
Geciktirilmiş sözler,
Askıya alınmış hayaller,
Ertelenmiş itiraflar,
Gerçekleştirilmeyen buluşmalar…

Bir gün hepsi size pişmanlık olarak geri dönmeden önce,
Henüz vakit varken…sevelim Annelerimizi

Yazan. Hasan Sağlam

Paylaş

Paylaş